Het wetenschappelijke principe van de ontgifting
Een groot succes wordt altijd kritisch bekeken: het populaire 'detoxen' wordt de laatste tijd in verscheidende wetenschappelijke milieus ernstig bekritiseerd. Natuurlijk is het zo dat dit concept is opgepikt door slimme marketeers die er mee aan de haal zijn gegaan (denk aan eenzijdige kuren en juicing). Toch is ontgifting een cellulair proces waarvan bekend is dat het essentieel is voor ons lichaam. Net als alle andere verdedigingsmechanismen van ons lichaam, kan ook dit proces geoptimaliseerd worden. Voor de omzetting en verwijdering van al dan niet lichaamseigen gifstoffen, is een enorm scala aan micronutriënten en macronutriënten nodig.
Denk hierbij aan proteïnes, fytonutriënten, antioxidanten (caroteen, lycopeen, luteïne, tocoferol, polyfenol, curcumine...). Maar ook mineralen (selenium, koper, zink, mangaan) zijn onmisbaar voor de twee fases waaruit ontgifting is opgebouwd. Men kan zich eenvoudig voorstellen hoe een tekort aan deze elementen het natuurlijke ontgiftingsproces behoorlijk kan afremmen. Het spreekt voor zich dat we bij de keuze van ons voedsel proberen voedingsstoffen te gebruiken die zo min mogelijk gifstoffen bevatten. Denk bijvoorbeeld aan producten die petrochemische resten bevatten afkomstig van bepaalde landbouwmethodes, of aan de polycyclische aromatische koolwaterstoffen in gebakken vlees.